Sebastian Vettel, Michael Schumacher, Alain Prost ve Juan Manuel Fangio dördüncü şampiyonluklarını nasıl kazandı?

Lewis Hamilton Meksika’da dördüncü şampiyonluğunu kazandığında bunu yapan sadece beşinci pilot olarak çok elit bir gruba dahil oldu. Hamilton dokuzuncu olarak biraz alışılmadık ama unutulmaz bir yolla şampiyonluğa ulaştı.

Bu, dört kez dünya şampiyonu olan diğer sürücülerin dördüncü şampiyonluklarını nasıl kazandığıyla nasıl karşılaştırılabilir? Bir göz atalım dedik.

1. Sebastian Vettel, 2013 Hindistan GP



2013 sezonu bir önceki sezon gibi yakın şekilde gelişiyordu fakat lastiklerle ilgili güvenlik endişeleri Pirelli’nin sezon ortasında bazı ayarlamalar yapmasına neden oldu. Bundan sonra Vettel fazlasıyla dokunulmazdı, Almanya’yı kazanması ile Macaristan’daki üçüncülük sonrası dokuz yarışı art arda kazanıyordu, bu bir rekordu.

Vettel, çok fazla galibiyet elde ederek şampiyonluğa oldukça erken yaklaşmıştı, tam olarak 19 yarışlık sezonun 16. yarışı Hindistan’da. Polden başladıktan sonra, henüz ikinci turda çok erken bir pit yapmayı tercih etti ve pitten sonra hızlı bir şekilde ikinci sıraya geri döndü. Vettel’in Webber pit yaptıktan sonra tekrar liderliği alacağı düşünülüyordu ve Webber yarış dışı kaldığında galibiyete Rosberg’in yarım dakika önünde uzandı.



Vettel’in performansı çok eziciydi, üç yarış kala şampiyonada Fernando Alonso ile 115 puan farka ulaştığında şampiyon olmuştu. Kutlama için, parc fermé’ye gitmeyi tercih etmedi, onun yerine gittiği start-finiş düzlüğünde birçok donut yaptı ve aracından atlayarak taraftarlarla dolu tribünlerin önünde aracının önünde eğildi.

Mükemmel bir görüntüydü fakat oyunbozan FIA için değil. FIA, takımlar şampiyonluğu kazanan Red Bull’a ceza verdi ve taraftarları mutlu eden tuhaflıklar yapan Vettel’e kınama verdi.

2. Michael Schumacher, 2001 Macaristan GP



Michael Schumer’in 2000’lerin başında Ferrari’deki dönemi düşündüğünde, akla tek bir kelime geliyor; dominasyon. 2002(bütün yarışlarda podyumdaydı) ve 2004(ilk 13 yarışın 12’sini kazanmıştı) genellikle onun en hakim olduğu yıllar olarak bilinir fakat 2001 de onun için oldukça inanılmaz dominant bir sezondu.

Yıl boyunca dokuz yarış kazandı, iki kere yarış dışı kaldı, Barrichello bir kere bile kazanamazken Schumi tamamladığı yarışlarda Monza’daki dördüncülüğü dışında en kötü ikinciydi. Ayrıca yılın çoğunda onun en yakın rakibi, evet, Coulthard’tı.

13. yarış Macaristan’da şampiyonluğu alması için sadece kazanması gerekiyordu. Yarışa 0.8 saniye farkla elde ettiği pole pozisyonundan çok iyi başladı ve o andan sonra hiç sıkıntı yaşamadı.



Pit-stoplar dışında bütün yarış lider gitti ve 51 galibiyetle Prost’un rekorunu egale ederek yarışı ve dört yarış kala şampiyonluğu kazandı. Barrichello’nun garaja ikinci olarak gelmesi Ferrari’nin takımlar şampiyonluğu anlamına da geliyordu.

Coulthard üçüncü olarak şampiyonluk yarışının dışında kalıyordu- gerçekte hiç yarışın içinde olmamıştı ki zaten. İskoç sürücü buna rağmen 65 puan toplayarak 2. olmayı başardı fakat Schumacher farklı bir ligdeydi ve 123 puanla kariyerindeki 4. şampiyonluğu kazandı.

3. Alain Prost, 1993 Portekiz GP



Alain Prost 1992’yi F1’den bir sene izinli olarak geçirdi. Geri dönüp bakınca bu, emeklilik için edebi bir oyun gibi görünebilir- ve bizler hala Hakkinen’in bu izinden dönmesini bekliyoruz- çünkü Prost, 1993’te F1’e kullandığı en iyi araçlardan biriyle döndü; Williams FW15C.

Profesör lakaplı sürücü sezon boyunca 7 yarış kazandı ve 13 yarışa pole pozisyonundan başladı. Fransız sürücü şampiyonlukla dans ederken garajın diğer tarafındaki tecrübesiz Damon Hill veya güçsüz McLaren’iyle Senna’dan gelen tehdit çok azdı.

Şampiyonluğu Monza’da kazanmak için pistteydi fakat beş tur kala lider giderken motoru arızalandı. Bu, taç giyme töreninin bir sonraki yarış Portekiz’e kadar bekleyeceği anlamına geliyordu.

Hill(yarışa başlamadan önce en yakın rakibi) Portekiz’de pole pozisyonunu aldı fakat aracı formasyon turuna başlayamadı ve yarışa geriden başlamak zorunda kaldı. Prost yarışı takım arkadaşının önünde bitirdiği sürece şampiyonluğu hemen hemen garantiliyordu.



Pit-stoplar bittikten sonra Prost kendini Schumacher’in arkasında ikinci olarak buldu. Benetton’dan hızlı olmasına rağmen, hiç risk almadı ve şampiyonluktan emin olmak için geride durdu(özellikle Hill üçüncülüğe muhteşem şekilde dönerken).

Schumacher kariyerinin ikinci galibiyetini alırken, Prost dünya şampiyonluğunu kariyerindeki dördüncü ve son kez ilan etti, çünkü Prost o hafta sonu sezon sonunda emekli olabileceğini belirtmişti ve oldu da.

4. Juan Manuel Fangio, 1956 İtalya GP



Juan Manuel Fangio Mercedes’le 1954 ve 1955’te arka arkaya iki şampiyonluk kazandı(daha önce Alfa Romeo ile 1951’de elde etmişti) fakat Le Mans faciası nedeniyle Mercedes’in 1955’in sonunda spordan ayrılması, Fangio’nun 1956 için Ferrari ile sözleşme imzalamasına neden oldu.

Fangio Enzo Ferrari ile iyi anlaşamadı fakat takımın Lancia tasarımlı araçları zamanın en hızlısıydı ve şampiyonluk savaşı kendisi ile takım arkadaşı Peter Collins arasında sonuçlandı.

Monza’da sezonun son yarışına giderken, Collins’in şampiyonluğu kazanması için biraz şansa ihtiyacı vardı; kazanmalı ve Fangio yarış dışı kalmalıydı.



İnanılmaz bir şekilde Britanyalının ihtiyacı olan şans tam da oradaydı. Fangio’nun aracındaki direksiyon çubuğu kırıldı ve Arjantinli yarış dışı kalarak Collins’i şampiyonluk kazanacak bir pozisyona sokuyordu. Öte taraftan, muhtemelen F1 tarihindeki son sportmen jest olarak Collins, pitte aracını Fangio’ya devretti çünkü o Fangio’nun kazanmayı daha çok hak ettiğini hissetmişti ve gelecekte bir şampiyonluk kazanmak için çok zamanı olduğunu söyledi.

Stirling Moss yarışı kazandı fakat Fangio yarışı ikinci oldu ve beş şampiyonluğundan dördüncüsünü kazandı. Collins ise üzücü bir şekilde hiçbir zaman dünya şampiyonu olamadı çünkü Nordschleife’ta 1958 Almanya GP’de geçirdiği kaza sonrasında hayatını kaybetti.

;;;