Interlagos'la beraber Formula 1'den emekliliğini açıklayan efsane Michael Schumacher'in hikâyesini film şeridini geriye sararak okumaya ne dersiniz? Mehmet Ali Selışık yazdı.


Kırmızı bir şey söyleyin bana.

“Elma” cevabını veren aşırı gerçekçilerin yanında, kırmızının çağrıştırdıklarını duyarım çoğunuzdan. Kimisi Londra’ya gitmiş, hayran kalmıştır; telefon kulübelerini ve double-decker'ları (1) hatırlayıverir birden. Bir başkası ilk formasını, kıpkırmızı bir milli takım formasını hatırlayabilir mesela. Bizde iz bırakabilen güçlü renklerdendir kırmızı, bundandır kendimizde kolayca bir parça kırmızı bulmamız.

Kırmızının sesini çıkarın desem peki?

Sinetsezikleri (2) bir kenara bırakırsak, kırmızının sesini çıkarma konusunda hemen hemen hepiniz zorlanacaksınızdır. Bir grubunuz hariç. Onlar kırmızının sesini yekten “Bana kırmızı bir şey söyleyin.” dediğimde kafalarında duydular zaten. Dünyanın en güzel gürültülerinden bir tanesi olan, bir Ferrari sesi düşüverdi hafızalarına. Bir de adam, otomobili gibi kıpkırmızı kasklı...

Sar geriye film şeridini Schumi, seni anlatacağım. En başa sarma, sondan başa doğru gidiyoruz bu sefer.

Interlagos’ta bir şampiyonluk günü daha. Şampiyon genç bir Alman, üçüncü üstüste zaferini takımıyla kutluyor. Önce, aracından iner inmez Schumacher tebrik ediyor onu, sarılıyorlar. Bir devir teslim töreni gibi, bayrağı devralıyor vatandaşı ve idolünden. Biraz daha önce, Schumacher bir veda turu atıyor Brezilya’da. Dalgalandırdığı bayrakta “Teşekkür ederim.” yazıyor. Son yarışına başlamadan önce, İlyas Salman’ın “Sarı Mersedes”inden daha bahtsız, “Gümüş Mersedes”inin kokpitine geçiyor, son bir tur için.



Birkaç yarış önce. Dünyanın en çılgın spikerlerinin, en acayip adamlarının ve en sadık Formula 1 seyircilerinin yaşadığı bir ülkede, kararsız bir gülümseme kaplamış Schumi’nin yüzünü. Hemen önce, Japonya’da kamera karşısına geçiyor. Çok sevdiği Suzuka’nın basın odasında Michael Schumacher emekliliğini açıklıyor, ikinci kez.

İki, üç, belki de dört yarış öncesinde sakar bir Venezuelalı, McLaren’in gözbebeğinin ve kendisinin yarışını mahvediyor. Her işte bir hayır vardır, Schumacher de ikinci kariyerinin ilk ve tek podyumunda buluveriyor kendini. Şampanyanın tadı, podyumda içince farklı. Schumi o tadı özlemiş, şampanyadan daha çok başarıyı tadıyor.

Birkaç yarış daha önce, belki de yarım sezon önce, Schumacher gayrıresmi bir pol pozisyonu alıyor (3). Mekan Monaco, birkaç dakika evvel meşhur yüzme havuzunu geçerken fren dengesini ayarlıyor, tek eliyle alıyor virajı.

Üç yıl önce, havanın iyice soğuduğu, benim gibi kolay üşüyen adamların kat kat giyinmeye binbir türlü homurdandığı günlerden birinde, Mercedes’in takım patronu bir duyuru yapmış, takım heyecan içince. Beş dakika önce içeriye Schumacher geliyor, 2010 sezonundan itibaren Mercedes GP pilotu olacak. Tüm bu olanların öncesinde ise Schumacher özlüyor. Formula 1’i, kazanmayı, hızı. Dönmek istiyor.

Altı yıl önce Martin Brundle gridde.. Elinde mikrofonuyla Kimi Raikkonen’in yanından ayrılmadan önce “Ne güzel, o zaman yarışta daha hafif bir aracın olacak!” diyor, biraz kızgın. Yaklaşık bir dakika önce Kimi Raikkonen, canlı yayında açık açık tuvalette ne yaptığını söylüyor (4). On saniye önce Martin Brundle, bu açık sözlü Fin’e nerelerde olduğunu soruyor. Tam aynı anda, ya da birkaç milisaniye önce, Schumacher derin bir nefes alıyor. Kariyerinin son yarışı var önünde. En azından o öyle sanıyor.

Ferrari’sinin motoru patlıyor bir yarış önce, ileride tekrar emekliliğini açıklayacağı Suzuka’da. Bu sefer şampiyonluk umutları tükeniyor. Neyse ki, o şampiyonluklardan çok var. Bir parça geriye gidiyoruz, ne kadar olduğunu bilmiyorum. Kupalar, şampanyalar, sevinç çığlıkları... Ülkeler ve podyumlar değişken, ancak denklemin sabitleri belli. Podyumun tepesinde meşhur zafer sıçramasını icra eden Schumi, Das Deutschlandlied (5), Inno di Mameli (6) ve bet sesli Ferrari mekanikerleri. Hangisi önce, hangisi daha önce karışıyor. Başarılar ve kırmızı dolu beş yılda Schumacher’den başka kimseler şampiyon olamıyor.



İlk kırmızı renkli şampiyonluğundan önce. Çok değil, birkaç basın toplantısı öncesinde, ezeli rakibi ve kardeşi sırtını sıvazlıyorlar. Kırmızı şapkası yüzünü kapatıyor, ama az önce başlayan hıçkırıkları açık mikrofondan duymak mümkün. Schumacher gözyaşlarına boğulmadan gelen soru, Ayrton Senna’nın galibiyet sayısını yakalaması üzerine. Michael Schumacher, bu basın toplantısının yaşandığı 2000 yılından önce Ferrari ile birkaç kez şampiyonluğa yaklaşıyor. Yağmurda yarışlar kazanıyor, kaybediyor. İki bacağını birden kırıyor.

Rakibinin üstüne sürüyor son yarışta, çünkü bundan iki yıl önce tekrar yapmıştı ve işe yaramıştı, bu kez olmuyor. İşe yaradığı o temastan önceki sezon en büyük efsanesini kaybeden motorsporları dünyasının yeni şampiyonu oluyor Schumi. Sezonun son basın toplantısında aklında o efsane var, şampiyonluğunu ona ithaf ediyor. Neredeyse bir sezon önce, o efsane Schumi’nin 0.2 saniye önünde duvara çarpıyor. Öncesi yok, unutulmak üzere hafızaların tavan arasına kaldırılıyor.

İlk şampiyonluğundan 3 yıl önce, katlanır bisikletinden iniyor genç Schumacher. Pisti öğrenmek için en ideal yol değil elbette, ama yeni takım arkadaşının bu genç Alman’a brifing vermeden önce halletmesi gereken kontrat meseleleri var. Bir hafta kadar önce, Schumacher ilk kez bir Formula 1 koltuğuna kavuşuyor. Birkaç dakika önce, Schumacher’e bir telefon uzatılırken, önemli olduğu söyleniyor.

Telefondan sadece günler önce, Londra’da bir nezarethanede parmaklıklar bir Lüksemburglu’nun üzerine kapatılıyor. Henüz üç-dört saat önce bir Londra taksicisine biber gazı sıkmış, tartışmayı başlatan ise hemen öncesinde yaşanan ufak bir trafik kazası.

Belli bir zaman dilimi değil, ama tüm bu olanlardan önce. Türkiye’de, bilinen tek Schumacher var. Hayır, yönetmene halen aşina değiliz, Türkiye’nin en meşhur Schumacher’i bir kaleci o zamanlar. Ne kaçırdıklarını bir bilseler, ya da ne göreceklerini. Kariyeri film şeridi gibi akarken hayranlarının gözlerinden; bari gözlerini iyice açsalar, bir efsaneye veda etmeden önce.

1: Artık Londra kadar her turistik şehirde bulunan, çift katlı meşhur kırmızı otobüsler.

2: Duyular arasında geçiş yaşayan, sinesteziye sahip kişilere verilen ad. Renkleri koklamak, sayıları duymak, kokuları görmek gibi ilginç yetileri vardır.

3: 2012 İspanya Grand Prix’sindeki kazasından dolayı Monaco’da 10 sıra grid cezası alan Schumacher, en iyi turu atmasına rağmen resmi bir pol pozisyonu niteliği kazanmıyor.

4: Kimi Raikkonen’in en eğlenceli anlarından: https://youtu.be/6MlsMVzrp2o

5: İkinci Dünya Savaşı sonrası en çok Schumacher döneminde duyduğumuz, Alman milli marşı.

6: Goffredo Mameli’nin yazdığı, “Mameli’nin Türküsü” anlamına gelen, İtalyanların makamına uydurmaktan ziyade sözlerini bağırdığı milli marş.